Adamlar karşı kıyıya kurmuşlar tahta masayı,
Ya ayran su içiyorlar, ya çekiyorlar kafayı.
Her ne ise çok mutlu görünüyorlar hallerinden
Kim bilir beklide sahte kahkahalar dertlerinden.

Bilinmez ki insanların gizli yürek yaraları.
Bazen gülücüklere karışır boş kahkahaları.
Bazen bilinçsizce, şuursuzcadır yaşamaları.
Bazen de kahkahalarla gülmektir ağlamaları.

Şu an farkındalar mıdır ışığın suyla dansından?
Farkındalar mıdır ki bilmem akıp giden zamandan?
Haberleri var mıdır güneşin şu son batışından?
Kim bilir belki de çığlıklar, kahkahalar yalandan.

Birazdan giderlerde sessizlik çöker oralara.
Bir umutla dolaşır kedi, köpek, birkaçta karga.
Akşam vakti çekilirler onlarda yuvalarına
Ve yalnızlık çöker nehrin karşıki kıyılarına…


MUSTAFA YÜKSEL