YOL
Karanlığın esaretine hapsolmuş
Temkinsiz…ıssız…yalnız… Yürüyorum ürkerek Cılız ışıkları sokak lambalarının Deva olmaya çalışıyor bu çaresizliğe Derken başı önünde Yalnızlığın ezilmişliği hakim hayli geçkin bir kadın Belli ki yıkılmış umutsuz! Görmeyen gözler bilinmez yolunda acemi iki rehber Düşünceleri engellerde boğulmuş Yanından geçtiğimin farkında bile değil Uzun koyu gölgeler alıyor onu kucağına Büyük bir teslimiyetle bırakıyor kendisini Neden bilmem bu yol ve bu akşam Bir türlü bitmek bitmiyor ................ |
Anlam bütünlüğü içinde ve ahenkli idi. Hüzün oya gibi inceden işlenmiş şiire.
Yeni şiirlerinizi bekliyorum efendim.Saygılarımla.