DAL GİBİYİM (490.)
Seninle yaşanan o neşeli çağ
Sen gidince soldu gönlümde ki bağ Kalmadı sırtımı yaslayacak dağ Hazanda kuruyan yaprak gibiyim Demedim bu nasıl çiledir diye Yeter dedim veda ettim benliğe Hasretin alev oldu yanar bu tende Bu can bu bedende çürür sevdiğim Sen yaktın yürekte aşk çırasını Verdin bana aşkın en karasını Yüreğimde açtın aşk yarasını Çaresiz kaldım ben sensiz yanarım Sensizlik yaralar açtı yüreğe Doğuştan marazlı bir lal gibiyim Çekmeden bilinmez bunun acısı Dalında kuruyan bir dal gibiyim Canımı sunmuştum sana gül diye Dönüp de bakmadın bu nedir diye Bel ki öldüğümde seversin diye Ecelim den evvel ölesim gelir Fatma Ayten Özgün |