GÖZLERİN YANILTMAZ BENİ
Yüzün soluk;
Bakışlarından gözlerinden akıyor, Nedir bu umutsuzluk... Bedenin zayıf, Yorgun düşmüş gibisin... Alnlındaki çizgi derinleşmiş... Hiçbir şeyin önemi yok; Diye geçiriyormuş gibisin içinden... Dünyaları koysalar önüne, Dönüp bakacak göz yok... Sanki içinde ki sesi duyar gibiyim; Hiçbir şey istemem, Bana eski ahşap geniş pencereli, Bir köy evi verin, Kalan ömrümü o pencerenin önünde geçirmek istiyorum der gibisin... Belli ki tüketmişsin umutları... Hadi kalk; Sende umudu olanlar var, Silkelen kendine gel, Yenile kendini, Güçlen eskisi gibi... Biraz daha sabır, Biraz daha umut biriktir... Vakti gelince; Güneş seni için doğacak, Yıldızlar dizilecek, Önünde; Ay secde edecek... İşte o vakit; Sonsuzluğu kanat açmak için, Yeniden doğacaksın. Rüstem Bingöl (45.K) |