“Gel” deme,
Yollarım çıkmaz sokak...
Gelem...
“Gül” deme,
Dağlar başıma yıkılmış...
Gülemem...
Suçlarcasına “özlemekten” bahsetme,
Yolunu nasıl gözlediğimi sen bilemezsin...
Adım adım yürüdüğüm yollar bilir beni...
Seni nasıl beklediğimi o köşe bilir...
Sırtımı yasladığım duvar taşı bilir...
Keşke sokak lambalarının dili olsaydı da, beni, sana anlatsaydı...
Anlar mıydın acaba beni?..
Yüreğimin nasıl yandığını anlar mıydın?..
Uğruna döktüğüm göz yaşlarımı bilseydin,
“Sevmedin” diyebilir miydin?..
Nasıl acı çektiğimi bilseydin, ‘acıdan’ bahseder miydin?..
Beni bilseydin, bu prangaları vurur muydun bana?..
“Anlat” deme,
Çok geç artık...
Sözlerin anlamı yok artık...
Sen bildiğin gibi yaşa beni...
“Özlemedi” de...
“Sevmedi” de...
Ben, seni sessizce yaşarım...
Bildiğim gibi...