Küçük bir çocuk gibi..Sen de hiç anlatmadın beni, Hep okudum gözlerinden yazdıklarını Sen bilmezsin, Renkli kâğıtlara adamıştım satırlarını Hiç göstermedin Gördüm gülümsemelerin ardındaki karanlığı, Karanlığın bile bir insana nasıl yakıştığını. Gözlerindeki parıltıyı Söndürmek zorunda olmadığını Bir sonbahar günü karşımda oturup Bir şeyler anlatırken, düşünüyordum Beni kaç parçaya ayırdığını Güvenemeyeceğim insanları düşünüyordum. Uzun süre konuştuk, Tam sana ondan bahsedecekken Papağanını anlatmaya başladın Ben bunu konuşmak istedim İlk defa, geçmiş geçmişti Başını geriye atarak gülümsedin, Küçük bir çocuk gibi Yıllar sonra yine karşılaşırız belki Hatta İstanbul da, o en sevdiğin şehirde O zaman daha da olgunlaşacağız Ama içindeki çocuğun Hiç büyümemiş olması dileklerimle. Sami Arlan.. |
Kaleminize yüreğinize sağlık