Babamın çocukluğu zamanında yaşamak istedim
Haydi bakalım o zaman şimdi yaşama zamanı
Babamın çocukluğu bana emanet
Yazmaya başlıyorum

Okula giderdim yamalı pantolonla
Seneye de giyeceğim bir numara büyük ayakkabılarımla
Defterim kitabım koltuğumun altında
Aklımı başıma alıp okula gidiyorum

Kafamda iyi çalışıyor ha
Fizikten sözlüye kaldırdı hoca
Boyumda biraz kısaydı tahtaya yazmaya çalışınca
Parmaklarımın ucunda duruyordum tabanı yırtık ayakkabılarımla

Ben zekiyim aklım bir karış havada
Ayakkabının altı delik dedi sıra arkadaşım sevgilim gonca
Öğretmen tebrik etti sözlüden 10 alınca
Unuttum sevincimi fakir bir çocukça

Sonra eve gittim karnım acıktı sofrada
Bir tas kuru fasulye bir baş soğan olunca
Mutluyduk karnımız doyunca
Mutluyduk gecemizi aydınlatan gaz lambasıyla

Misafirlerle beraber aynı odada
Başladım derslerimi çalışmaya
Büyükler muhabbet ediyordu girdim laf arasına
Haklıydım kendimce ben ama annemden yediğim tokattan sonra
Başladım ağlamaya

Benim bir odam olmadı
Evde oda var lakin soğuk
Bu düzen benim için bozuktu
Çünkü bunu yazan özgüvensiz bir çocuktu

Çocuklar herşeyi bilir
Fakir düşüncelerin içinde yetişen
Parasızlığa üzülmeyen
Yırtılmış bir düşünceyle gelecek gençliğime
Şimdiden merhaba diyorum