Ne zaman aklıma gelsen
Oluşur beynimde flu düşünceler
Gökyüzü kızıl renge bürünür
Bulutlar arasında kaybolur güneş.

Küserim kendime bakamam aynada ki yüzüme
Korkutur beni göreceklerim
Kanım çekilir damarlarımdan sanki
Bedenim zifiri bir karanlığa hapsolur.

Çınlar kulaklarımda yıkılışımın sesi
Yaklaşan sanki ölüm meleğinin nefesi
Korkma hazır mısın diyor
Çıkan o nefesle binlerce acı
Bir enkaz gibi çöküyor üzerime.

Uzaklaşıyor gökyüzünde ayla yıldız birbirinden
Bürünüyor bulutlar mateme
Ağlıyor gece ateş böcekleri eşliğinde
Düşüncelerimi boğmak istiyorum ellerimle.

Ne zaman unutmak istesem seni
Esiyor rüzgarlar hiç olmadığı gibi
Mani oluyor senden kopup gitmeme
Yaklaştırıyor bizi bize
Umudumun içinde ki her tomurcuk zerresi.

Hissediyor olanları içimdeki çocuk
Kapayıp gözlerini ağlıyor sessizce
Atıyor adımlarını titreyerek tökezlese de
Taşıyor yüzünde bitimsiz hüznü.

Üstünde kayıp gitse de gökyüzü
Seni düşünmeden geçmiyor hiç bir anım
Söylenecek o kadar çok şey var ki
Sığmaz satırlara es geçiyorum.

Bir bezginlik var bu sabah üzerimde
Sevinç çığlıklarımı bastırıyor hüzünlerim
Seni seviyorum diye haykırmak istiyorum
Duyarda gelir misin
Biliyorum istesen de gelemezsin ...






Refik
02 . 01 . 2019
İstanbul