DUDAKLARIM KURUDU (410.)
Unut diyorsun bana nasıl unuturum ki
Kendini bıraktın kanattığın içimde Gidersen bu gönül asla affetmez seni Duyguların karışmış sen sorgula kendini Koca kentin çığlığı çınlarken kulağımda Kaldım insan selinin arasında yapayalnız Büyük bir korku sardı yüreğimi apansız Dudaklarım kurudu sevgi susuzluğundan Hasret kurşunlarıyla yüreğim pare pare Sabır taşı da olmaz çaresiz derde çare Ruhumda ki dalgayı parçalarken kayalar Günleri mi boşluğun ipinde sıraladım Yıllarca sürüklendik bu sevdanın ardından Bir rüya var gördüğüm aklımdan hiç çıkmayan Çırpındıkça battığım aşk denilen o düşten Yalnızlık uykusundan gözümü araladım Fatma Ayten Özgün |