bana öyle bir söz söyle ki
erguvan çiçekleri açsın gönül bahçemde
gezindiğimiz emirgan sahilinde
sarıl ve bir kez daha bak gözlerime
seni sensiz yaşamanın
sensiz olmanın
ölüm olduğunu bilmelisin

mutluluğa hasret bırakma yüreğimi
hapset beni gözlerinin en derinlerine
kaybolayım şaşırayım yollarımı
ıssızlığında yaşayayım seni

ellerinin sıcaklığını unuttu ellerim
gözlerim gözlerine hasret
sensizliğe alıştırma
sesinin yokluğunu yaşatma bana
sis bulutlarını kaldır aradan
düş senli gecelerime

biliyor musun
sen güldüğün zaman maviye dönüşür evren
ne zaman senli bir cümle kursam
kurur dudaklarım vurdukça özlemin
kıyılarına koşar gözlerimde sakladığım sevgin
dökülür aşkın yamaçlarından
en kuytularına yavaş yavaş

seyredebilsek ufuk çizgisinin kızıllığını
gözlerden uzak bir yerde seninle
birleşse dudaklarımız
konuşsak umutları yarınları kaygıları
ve anlayabilsek
düşünüldüğünde umutların
kalkıldığında kişiliğin yitirilmeyeceğini
kenetlenip ellerimiz
söz verebilsek sevgiyle .....





Refik
20 . 11 . 2018
İstanbul