Bu sefer öğlen saatlerinde okuyorum şiiri ve ilk yorumu yapmaya çalışayım.. (Not: Saat 11:08)

"Sevmişti cinsiyeti güzel birisini" - sevmişti güzel birisini demiyor şair.. Ayrım yapmıyor.. Bizim ise yaptığımız bu ayrımlar karşısında birbirimize, bu ne güzel bir ifade! Sevmek acı verir insana.. Zaten onu değerli kılan da budur.. İlla sevgili sevmek değil.. Her sevgi bazen yaralar insanı.. Ayrılıklar hasret.. Gurbette olanlar bilirler.. Yanında merhemi olanlar şanslıdır.. Kimisi ise sızısını "sızıcı" şeylerle kapamaya çalışır..
Duygu yoğunlu, göz yaşlarına sebep olmuş ama henüz dalından yeni kopmuş bu damlalar.. Daha izleri sıcak.. Biraz önce geçmiş o gamzenin üst kısmından.. Ama ağlarken bazen güler ya insan.. İşte orda umut vardır.. "kara kıyma rengi gözleri ışıldadı" siyahını bile cazip kılar bakışın..
"sevdi sadece ölesiye
hayata kaldığı yerden kaşık sallamaktı birlikte" Sanki şair umudunu koruyor ama umutsuz.. Yani iş olacağına varır hesabındda elinde olmadan.. Hayat devam ediyor her şeye rağmen..

"Unutyok" şekli de Edebiyatımızda II. Yeni Şiirinden kalma izler sanırım =) Hep kafamızı karıştırmıştır.. "2. Yeni mi olur??"

Neyse konu dağılmasın.. Şiir güzel ama sanki kendimce kısa kalmış.. Tabiki kendimi tam olarak yerinize koyamadğımdandır.. Hata böyle bir eleştiri de olmaz ama söylemek istedim.. İmgeler güzel düşürülmüş..
Ayla Kutlu'nun "Bal Biriktiren Kız" hikayesi aklıma geldi.. "bal oldu sanki her ikisinde" dizesini okuyunca.. Orda da umut, bal oluyor.. Birikiyor.. Postmodern bir hikaye.. Belki denk gelir okursunuz..

Şiir için teşekkürler.. Saygılar.. (Kopukluklardan dolayı üzgünüm)