Rükn-i Kader
Ey nefis!
Tetiği çeken sensin! Sonra da kader mahkumuyum dersin, İyilik gelse başına hepsi benimdir dersin, Su-i ihtiyarından gelen bir kötülüğü, Sahiplenmez; kaderindir dersin. Bil ey nefsim! İyilik onu emreden külli irade sahibinin; Kötülük O’na isyan eden bedbaht nefsinin. Hem kader; Alîm-i külli şeyin seni de bilmesi, Yaratanın mümkün mü yarattığını bilmemesi? Bilmek, değil cüz-i iradenin elden alınması, Bilmek ki ilm-i ezelînin ihatası. Ey nefsim! Tedbir senindir, Takdir Allah’ın; Rükn-i kaderi, Böyle anlayalım. Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan |