ÇOBAN.
ÇOBAN.
Türküyle kalbinin yerini buldu. Babasını görmedi anası duldu. Zavallı gariban fakir bir kuldu. Aniden aklını yitirdi çoban. Acıyla geçti bütün yılları. Bilirdi zavallı bütün köyleri. Tanrımı eder çoban kulları. Aniden aklını yitirdi çoban. Dağda aniden kaval inledi. Kurdu kuşu çiçekleri dinledi. Sonunda doğa onu anladı. Aniden aklını yitirdi çoban. Fehmi., Yıldızlar parlak Mehtaplı aydı. Sürüyü yıllarca dağlarda yaydı. Kurtlar saldırdı sürüyü saydı. Aniden aklını yitirdi çoban. |