Yaşadıkların çok yoruyorsa seni
Kafanı meşgul ediyor
Düşünmüyorsan başka hiçbir şeyi
Sol yanın boş hayellerin üşüyorsa
Acıyorsa yüreğin
İçindeki buz kütleleri çözülüyorsa nedensiz
Aldığın her nefeste özlüyorsan sevdiğini
Hergün biraz daha içten içe erirsin
Gelgitler de bulursun kendini
Rüyalar sığınacağın liman olmaktan çıkar
Karabasanlar kol gezer gecelerde
Söyle
Kaç gece daha korkularım sürecek
Yanımda olmayacak ellerimden tutmayacak mısın benim
Çık gel artık
Eskiden olduğu gibi gül yüzüme
Yarınlara umutla bakayım
Sahipleneyim seni bir parçam gibi
Sıtmaya razı edip ölümü gösterme
Yokluğunu kabullenmez yüreğim
Hasretinde yargılıyorum düşen gözyaşlarımı
İkimize ait düşleri bir zembile koydum
Kaldırdım tavan arasına
Gidişinle boynumu bükmesen olmaz mıydı
Hiç mi değerim yoktu gözünde
Şimdi nasıl bakacaksın yüzüme
Yaşarken öldürdün
Yokluğun cellatım oldu benim
Buz tuttu tüm hücrelerim
Ahlar fırtınası kopuyor içimde
Haykırmak istiyorum avazım çıktığı kadar
İçimdeki isyanlar yoruyor kalbimi
Sen nerden bileceksin
Kopan fırtınaların içinde
Sensiz kalmanın ne demek olduğunu ...






Refik
11 . 08 . 2018
İstanbul