Kimselerin olmadığı sessiz sahillerde kayıp ruhum
Kendini kanatan yaralarım vebalı mikroplarına yoldaş artık

Sessiz çığlıkların suda boğulması gibi seni seviyorum kelimesinin kulağımdaki çınlaması

Hangi kanatsız, omurgasız bir lanetli kuştu ruhum
Uçamadı
Sabırsız ergen bir kedi yavrusu çevikliğinde kaçtın ardına bakmadan
gecenin içine
Gece önce boğdu karanlığında, sonra sessizliğinde hapsetti

Yandı yamacımdaki yakın uzaklar
Sustu geleceğimin güzel olduğunu mırıldayan kahin bakışlı,
saf oluşumlu, dostane insanlar

Hep bir yalanın, her aynı sonlu, küfürlere boğdum soyunu sopunu,
işte o yalancı şarkılar
Artık çalmıyor hiç bir radyo
Radyolar artık üretilmiyor
Analar da delikanlı doğurmuyor

Saçma bu zamanda aşk mı kaldı be
Ey anasını avradını sattığımın ruhu orospu dünyası

Evet organik bir yalnızlık bu
Saranı yok bu yaranın
Toz tanesinden oluşan evren sen bile yalnızsın
Benim yalnızlığım mı dert Tanrıya
En çok yalnızları seversin değil mi
Hep seni sevsinler, tek sana tapsınlar
Yalnızların Tanrısı aşka düşman mı
Yoksa en büyük aşk Sana mı