DERDE DÜŞÜRDÜ
Yandıkca yandı yanan yüreğim
Evlat acısıyla ağlar gözlerim Kabusa döndü yalnız hayatım Evlat hasretiyle yanar ağlarım Ayrıldım yarden kadermiş dedim İçimde yangınım ah dursa dedim Yazmakla bitmez benim kaderim Evlat hasretiyle yanar ağlarım Yediğim içtiğim zehirdir bana Diri diri girdim sanki mezara Görseydim evlat seni birdaha Evlat hasretiyle yandı yüreğim Dünyamı yaksanda ben hep üşürüm Düşmanım gülsede kalbimde hüzün Ağlamaz oldu kurudu gözüm Evlat hasretiyle yandı yüreğim Gittiğim yerleri bilemez oldum Evlat hasretiyle yandım kavruldum Şeker dediler sanki ben öldüm Evlat hasreti beni yedi bitirdi Şair. Kamil Karaağaç. 16. 7. 2018. 388 |
Şiiri yazdıran hisler
Şiiri okuyan gönüller
Ne güzeldir,ne incedir
Hep yazsın susmasın kalemler
Tebrik ediyorum Üstadım
Kaleminiz susmasın
Başarılar diliyorum
SELAM VE DUA İLE