Ayrılık acısı yakıyor yüreğimi
Beynimi uyuşturuyor özlemin
Seni yasaklarda sevmenin
Yalnız benim olduğunu bilmenin
Hem hüznü’’nü hem mutluluğunu yaşıyorum

Yokluğun
Hatırladıkça yüreğime saplanan
Bir sızı olmaktan çıkıyor
Boşluğa düşüyorum uçurumlardan

Ne kadar da mutluyduk göz gözeyken
Ellerimin okşayışına bırakırdın kendini
Dudaklarımız birleşirdi kendiliğinden
Ay göz kırpardı gökyüzünden

Özlemin kabarmış köpüğü yüreğimizde
Buzullar çözülüyordu içimizde
Sözcükler saklanmış kim bilir nerede
Yollar ayaklarımızın altından çekiliyordu

Bilmiyorum
Neden susuyorduk ikimiz de
Bu kadar mı çaresizdik
Acı tecrübelerle sınadık sevgimizi
Kendi dallarımızı kıran fırtına bizdik
Saman alevi gibi geçsin kırgınlığımız
Yaşadığımız pişmanlıklar ders olsun bize
Kaç baharın gülü soldu yüreklerimizde ...




Refik
06 . 07 . 2018
İstanbul