Son Nefes
nasılda sararmış bembeyaz anılar!
hayata artık hiç inanmam! dilek tutmak, el açmak, güzel düşünmek... hücrelerime kadar kapalıyım artık açılmam! nasılda kararmış aydın dünler ki, bi zamanlar gün’düler, güleçtiler artık hesaplarım kalbimin atışını gönlün sevişini aşka da, aşığa da artık inanmam! şimdi bi yol tutturdum ama eğri ama doğru gördüklerimden beri zıttına bel bağlamam! belki ölene kadar yalınkat ve terkedilmiş belki kimsesizler mezarında sessiz ve soğuk ama dolu dolu, olgun acılarımla son nefes borcumu öder giderim... |