duvar
kolların ne kadar uzunmuş meğer senin,
çok uzaklarda da olsan sarıp sarmalıyor’muşsun, üşüme’yişim ondanmış benim, şimdi yağmurlarda benim için, karlarda yalnız benim için yağıyormuş gibi, güneşin gücü yetmiyor ısıtmaya buz tutmuş yüreğimi, sırtını dayadığı duvarı yıkılmış sarmaşığım ben, benim olduğunu sanıyordum parlak yaprakların, rengarenk çiçeklerin, duvarlarda çiçek açarmış oysa, bilmiyormuşum.... emine rezzan sipahi |