Adını hiç anmayacağım demiştim
Tutamadım sözümü tükürdüğümü yaladım
Ama haklılık payım vardı benimde
Sabır taşı olsa inan çatlardı .

Gözümle görmesem güler geçerdim
Dilin kemiği yok söylenir derdim
Alnıma bu kara lekeyi sürmeseydin
Yüreğimden öyle kolayca çekip gider miydin .

Kim bilir kaç ocak yıktın
Aşk ateşini yüreğime koyduğundan beri
Ne acılar çektim az mı sabrettim
Sensizlik dile geldi duydu sesimi .

Zamansız çıktı ipek böceği kozalağından
Daha bahar gelmedi ki
Ömürden nefes çalarak yaşadığımdın
Kırk yıl düşünsem aklıma gelmezdi .

Yaşadığım şehri terk ettim gittiğinden beri
Gözlerinin namlusu yakar kirpiklerimi
Gözlerimden akan her yaş tanesi
Adres sormaz bilir gideceği yeri .

Yanağında yanar avuçlarım
Kulağımda esen rüzgar uğuldar
İsmini fısıldar haber getirir
Boğazıma kadar aşka batarım .

Geriye dönüp baktığında
Neyin kaldı sana ait bende
Kör bir kurşun ve bıraktığın izden başka
Kapıları sürgülüydü yüreğimin .

Ahh be kör olası yüreğim
Beni ne hallere düşürdün farkında mısın
Sana yazdığım tüm şiirlerimi biriktiriyorum
Eksilttiğimiz her yeni gün için
Duvara bir çentik atıyorum .

Anılar doluyor bak göz bebeklerime
Yedeğimde taşıyorum umudun gölgesini
Yalancı baharlar mutluluk habercisi mi
Yüreğim ellerinde duruyor çaresizce...





Refik
11 . 05 . 2018
İstanbul