Elveda, Albert Mérat, Çev. Sunar Yazıcıoğlu
O giderken, özürü hoş değişmeler icat eder,
Eldivenin tekini bırakır, pencereyi kötü kapatır; Ya da “Bir şey söylemeyi unutur…” Bu her zaman çocuksu ve her zaman eşsizdir. Son okşaması kollarını çok ağırlaştırmıştı, Pembe kanın tutuştuğu dudağını öperdim. Endamının hatlarında dolaşırdı mutluluğum; Kadife gözlerinin gecesinde kendimi kaybetmiştim . O ipek bir ürperti içinde yarın gelecek; Bununla beraber bilmiyorum ve sevincimden Titriyorum: Vedalar beni hep endişelendirdiği için. Öfkesi benim için hiç sert olmadığı zamanki, Unutmamam gerekir ağzının nefesini Ve gözlerinin mavi ve tatlı ışığını. Albert Mérat (1840-1909) Çev. Sunar Yazıcıoğlu |
...............................................................Confucius.
ŞİİRİNİZİ BEĞENDİM... ................................... Saygı ve selamlar..