YAŞIYORUM İŞTE (247.)
Ahhh benim sevdiğim
Benim akıl fukaram Yapayalnız kaldım Tenhalarda köşelerde Sensizim artık Öylesine yapayalnız Yitik duygularımla Yanası yüreğim Öylesine öksüz Öylesine yetim Nasıl yaşanırsa Öylesine çaresiz Yaşıyorum sensiz Sorma sorma sakın Ne haldeyim Kimine göre derviş Kimine göre deliyim Biçare mecnun misali Çöllerde gezmekteyim Yaşamak buysa Yaşıyorum yaşıyorum işte Sorma sorma hiç ne haldeyim Gündüzleri kaldırım köşesi Geceleri bir parkın bahçesi Yüreğimde ihanetin sesi Ben hala senlerdeyim Bir garip uçurtmadır aşk Salıverirsin gök kuşağı gibi Mavi göklerin Engin derinliklerine Artık senin değildir Rengarenk rengiyle Gökyüzünün ezgisidir Yaşıyorum sevgili yaşıyorum işte Buysa yaşamak Ölüm iki dudak arası Çıkacak bir tek söze bağlı Haydi susma artık söyle Uzatma artık ne olur Yeter ki söyle Suçlusun dünya sende suçlusun Dünyanın rengine ahengine Kandırdınız beni beni el birliğiyle Suçlusun gökyüzü sen de suçlusun Aldattın güneşin cilvesine Kordu oysa düşen Şu gönlüme Sormuyorsun ne haldeyim Yaşıyorum yaşıyorum işte Yaşamak buysa Bir avuç tuz bastım Yaralı yüreğime Dermansız derde batan sükunet Ey koca dünya Yari veren sen bana Ne var ki acımadı yar bana Sormayın sormayın hiç Bunun adı yaşamaksa Yaşıyorum yaşıyorum işte Fatma Ayten Özgün |
bitsin bu rüya
bırakıp da gidene
yazıklar olsun