Herkes gibi olur, senin sonun da,
Ömrünün töreni bitecek bir gün.
Hesabı verirsin, mahşer gününde,
İsrafil’in Sur’u ötecek bir gün.

Zavallı gönlüme kazdığın mezar,
Hasretin yeliyle başında tozar.
Sevda çarşısına kurduğun pazar,
Seni yalnızlığa satacak bir gün.

Dışın gül bahçesi, yüreğin taşmış,
Gönlüm taş heykelin peşinde koşmuş.
Ayrılık selinin acıyla çoşmuş,
Suları ömrünü yutacak bir gün.

Sayende giydiğim ateşten yelek,
Yaralı sevdamı sardığın belek.
Sırası gelince gönlüne felek,
İdam sehpasını çatacak bir gün.

Kendini bulunmaz Bursa kumaşı,
Sanarak yaşaman yanlışın başı.
Ağlayan gönlümün bir damla yaşı,
Seni kor ateşe atacak bir gün.

Hüzün sarayında yıllanan şahım.
Gamzede tahtında son padişahım.
Armağan ettiğin hasretim ahım,
Her iki yakandan tutacak bir gün.

Mehmet Nacar