Suskun bir kentten şiirlere göç etmişim
Cümlelerimi kocaman bir yalnızlığın içinde saklıyorum
Düştüğüm bir düşten uyanalı,epey oldu
Hasretim adam gibi aşklara.

Bakmasını bilmeyenlere anlamsız gelirim
Ben yüreği büyük insanların diliyle konuşurum
Çözülmesi zor bir denklem olsam da
Ufacık bir tebessümde çocuk gibi olurum

Kitaplardan kurulu bir dünyam var,
Şiirler yazıyorum,yaşanmamış aşklara
Savaşın gölgesinde büyüyen çocukları emziriyorum
Bereket saçan güzel insanların yüreğinde

Şehirlere küsmüş insanların sesiyim ben
Bozuk bir Türkçem ile sevgiye duruyorum
Bana ölümle gelmeyin, bana savaşla gelmeyin
Ben isyanımı halkla bilemişim

Aykırıyım sizin dünyanıza,
Yalın ayak kaçıyorum kirli düzeninizden
Bir daha buluşmak istemiyorum sizinle aynı kader içinde
Güneşi doğmayan insanların sofrasındayım artık!!

Mehtap