KONUK OLDUM ÇOCUKLUĞUMA.. ( ULUKÖY )
Dingin sabahların, ölgün akşamlara
Evrildiği yerdeyim.. Kayıtsız bakışlı insanlar Yaşamlarını idame ettirecek Rutin işlerini yapıyor Kimi odun kesiyor Bir diğeri koyun güdüyor Kimi kuyudan su taşıyor Biri çatısını onarıyor Bahçe duvarına dayalı yığından Bir çocuk yakacak götürüyor Fırın yakacak Ekmek yapacak annesi Fırının ateşlendiğini gören komşu Aceleyle hamur yoğuruyor.. Tüm bu işler olurken Emin adımlarla kasabaya yürüyenler At arabasıyla gidenlerde oluyor Arnavut kaldırımlı yolda At arabasına binenlerde Kestirmeden gidenlerde Yanıldıkları hiç olmuyor Aynı anda giriyorlar kasabaya Girdikleri gibi değirmene gidenlerde Akraba ziyaretlerinde bulunanlarda Elleri gaz yağı kokan Bakkala uğrayanlarda oluyor Postacıyı bulanlar mektup soranlarda Mektup varsa akşamı zor edenlerde Her yaştan bir kaç çocuk Çocuklar Takım kurmak için sayıları yetmesede Oyun için yeterliler Uçsuz bucaksız çayırların ortasında Ak zambaklar Akçabardaklar arasında Mutluluk içiyorlar Özgürlük çekiyorlar ciğerlerine.. Necip Kahraman |