ŞAİRLİK DENİNCE...Şairlik sevmektir, bir mevki değil. Aşk ile kavrulan, hür gönül ister. Kalemle kağıtla, yazmakla değil. Kaynayarak taşan ilhamlar ister. Mısradan, oluşan, resimdir şiir. Tuvale dokunan, fırçadır şair. Aşka muhabbete gönüle dair, Bal arısı gibi çalışmak ister. Kiminde feraset, çoğunda şefkat. Muhabbet bağında, ederler dikkat. Sevgiyle çarpan, gönülde rikkat. Erenliğe vakıf, bir dimağ ister. Çıkar hayal kurar, dağ zirvesinde. Gönül gözü ağlar mersiyesinde. Güfte bestelerken can köşesinde. Gülizar bahçede gezinmek ister. Dingindir sakindir, sığ göller gibi. Onda Çoruh gibi coşkundur debi. Baş üstünde taşır kutlu edebi. Zalimin hasmıdır ve boğmak ister. Bizleri sanmayın şair ve edip. Kendince söyleşen mahzun bir garip. Mana aleminden sözler şerh edip. Göçünce hayırla, anılmak ister. Mehmet Demirel |