Komşular dünyayı birbirine dar edenler,
Yaşamamışlar sanki ibret dağıtıyorlar,
Bir bardak suyu, insanoğluna vermeyenler,
Ne güzel dost olmuşlar, yan yana yatıyorlar.

En çok seveni olmuş nöbet tutan taşları,
Çatılmıyor artık hilâle benzer kaşları,
Nerede kılıç gibi keskin dilli başları,
Suyu kesik, değirmen misali, yatıyorlar.

Susmuş artık dün bülbül gibi şakıyan diller,
Kovmuştu belki kapıdaki garibi eller,
Paylaşılmaz malların yerinde esmiş yeller,
Kırk yıllık dostlar, kucak kucağa yatıyorlar.

Uğruna boğuştukları toprağa doldular,
Çok gördüler çorabı tamamen soyundular,
Hepsini mezara en sevdikleri koydular,
Boşuna boğuşmuşuz, diyerek yatıyorlar.

Yürürken endamından toprağı titretenler,
Bir sivilceden güzelliğini yitirenler,
Çıkar için susuz dereden su getirenler,
Aç, susuz dua edene hasret yatıyorlar.

Bir zamanlar öyleydik diye bağırıyorlar,
Fatihaya muhtaçlar ki hep yalvarıyorlar,
Bir gün bizler de gideceğiz, çağırıyorlar,
Soğuk, sıcak aynı yanlarında yatıyorlar.

06/06/2006