İNSANLIĞA SESLENDİMDurun! Artık kanmayın şu nefsin rağbetine İnsanlığa seslendim sesimi duyan yoktu Kulak verdim geçerken milletin sohbetine İsyan vardı her lafta çok şükür diyen yoktu Nereye gidiyoruz? Özümüzden habersiz Hakikati görmeyen gözümüzden habersiz Astarını yitirmiş yüzümüzden habersiz Doğruyu abartırken yanlışı sayan yoktu Vaziyeti gördükçe bunlar insan mı dedim Yahu bitecek bu düş mal mülk değil ki kadim Şükür şimdiye kadar kendi rızkımı yedim Mevlâ’ya minnet duyup gözleri doyan yoktu Yol alırken kenarda bir dilenci belirdi Dalyan gibi yiğitti elden her iş gelirdi O an dedim ki ya Rab şu kulların delirdi Yaptığı o hataya haklı bir beyan yoktu Birkaç adım sonrası gördüm asıl dehşeti Küçücük kız çocuğu elinde çöp poşeti Kimse anlamıyordu gözündeki vahşeti Acıyıp vicdanına elini koyan yoktu Hayat çirkinliğini fazlaca koruyordu İnsanlardaki telaş zihnimi yoruyordu Yolun sonu haliyle kötüye varıyordu Mantık öncesi gibi gerçeğe uyan yoktu Daha fazla gitmeye edemedim cesaret Çünkü her şey zalimce çünkü her yer esaret İstersen bu davanda sonuna dek ısrar et Yazık, hakkı bilip de batıldan cayan yoktu Murat Gökçe Karsî 08.12.2017 |