Bilmiyorum
Ölümü kucaklarmı bir insan anne çaresiz kalsada
Öyle çok savruluyorumdi hayatta çaresizlik içinde Bilmiyorum benim kaderim bumudur anne Sabah uyandığımda yastığımda hep aynı ıslaklık anne Rüyalarımda bile mutluluk haram bana ızdırabım bumu anne Baharın kokusuna hasretken yeniden kar düşüyor hayallerime Yüreğime öyle ateşler düştüki karı eritiyor anne Karmaşık duydulardayım nefes alamazcasına sürdürüyorum hayatımı Birgün tüm acılarım son bulacak ümidiyle başlıyorum her bir yeni güne Ama ümitsizliğimde kırılıyor günden güne anne Mustafa Ermişcan |