Bütün kelimeler boğazımda kaldı,
Bana neden suskunsun deme.
Acım dile gelecek gibi değil,
Konuşursam,yaram tekrar kanar.

Yaşımdan büyüktür yaşantım.
Düzene mi söveyim yoksa
kendime mi kızayım.
İyiliği,güzelliği yüreğime iliklemişken,
Bu hayatın rezilliğinde eriyip gittim.

Dört duvar arasında,sevgiye
hasret yaşadım,
Solup gittim beton duvarların arasında.
Sorma bana ne işkenceler gördüm,
Bedenim kaldırdı,yüreğim yığılıp kaldı.

Şimdi bir kardelen gibi yalnızım,
Üşüyorum,ellerimi tutan yok.
Bu hikayemi kara topraktan başka
Dinleyecek hiç kimse yok.
Bu yüzden ben en çok kendime kızgınım.

Varsın deli desinler bana,
varsın sevgi ile çarpan
yüreğime ,dikenler saplasınlar.
Boş vermişim bu hayatı,
Yalan yüzlerini bana sunmasınlar.
Kimseye el açmadım,el açanı,
Hor görüp yok saymadım.
Bu adaleti bozuk dünyada
Hak ne ise,ben onu istedim.

MEHTAP ÜNLÜ