DUR GİTMEsen hayatıma girdiğin günden beri özlemlerim tavan yaptı görmedi gözüm hiç kimseleri yüreğimin doruğuna düşen kar taneleri gibisin uçuşupta birbirine değmeyen akşam sefası gibiydi gözlerin söyle hangi gönül çeldi aklını hangi Eylül akşamları aldı seni benden sen gittin gideli kilit vurdum gecelerin diline kirpiğimin mührü düştü seninle başlayıp sensiz biten gecelerime şiirlerim öksüz kaldı kendi halinde her satırında sitem edip ağlıyor kelimeler karanlığa katre oldu çaresiz bakışlarım gözyaşlarım yağmur olur sığmaz içime bu kaçıncı gidişin takvimlerden düşüşün kaçıncı seferidir bu gidip de gelmeyenin yalancı baharlar gibisin içimde ah şiir kokulum yüreğimin sahibi adın dilimde eski bir şarkı gibi özlemin dokundukça zemheri yüreğime akıttım gözyaşlarımı içime dinlenesi bir masal oldun uzun kış gecelerinde bir bakışlık da olsa düşmek isterdim gözlerinin demine ne karlar yağdı yokluğunda kaç söz eskittim gidişine suskunluğumun bir adı ayrılık oldu kabullenmese de yüreğim yüzümde bir türlü saklayamadığım hüzün var söyle sen mi değiştin yoksa yüreğindeki sevgi mi tükendi hangi gönül yasak koydu sevmelerime yüzümde ıslanan gülmelerimi görme acısa da içim erteler gitmeni ağlatır gözlerini beni bende bırak yasak sevgimle yokluğunun yarasını silme ben çoktan hazırım ölmelere dur ne olur gitme adına yazacağım o kadar şiir var ki bak gözlerime gör kendini sustu kelimeler diz çöktü önünde uzak durma yanaş çek içine nefesimi bir beden de iki can olalım tut ellerimi bırakma sahipsiz sen benim kış günü doğan güneşim zemheri ayazında ısıtan nefesim içimde bitmek bilmeyen hasretim ömrümü aşk yoluna kilitlediğimsin ... Refik 16 . 10 . 2017 İstanbul |