Cübbeyi Giyen Yegane
Cübbeyi Giyen Yegane
Gözler şen olsaydı ağlar mıydık hiç? Yokluğunda gönül divane oldu. Cahil halimizle yaşaması güç, Ey Resul! Dünyamız virane oldu. Sen misâlsin bize; emin arkadaş, Hiç de eksilmiyor şu gözlerden yaş. Bir daha gelemez sen gibi yoldaş, Gönül aramaktan pervane oldu. Ne okur, yazarız; battıkça battık, Kitabı bıraktık, şirke hak ettik. Düzelir mi bilmem bu yanlış artık? Şimdiler dinimiz anane oldu. Saysam da sayılmaz; yüzlece fırka, Herkesin ezberi şeyhinden fıkra. Her muteberinde yaldızlı hırka; Cübbeyi giyenler yegane oldu. Bilmezler mi, bunun sonu nicedir? Ne şefaat vardır, ne de bir hatır. Herşey yazılmıştır, hep satır satır, Orada dil sustu, el çene oldu. 10.10.2017 Mehmet Semercio |