al gülüşlerini ver düşlerimi geri
boş hayaller peşinden koşturma beni
yüreğime sinsice girdiğinden beri
gözlerimin yaşı hiç dinmedi

bilemezdim yolumun çıkmaz olduğunu
karanlıklarla bütünleşeceğimi
beni yolumdan seni solumdan edeceğini
nerden bilirdim
en sakin fırtınalarda bile yerimden söküleceğimi
bulutların arkasına saklanıp gideceğini

baka kaldım ardından
buğulu gözlerimle
sabahla başlar sensizliğim
kalabalıklar içinde yalnızlığım
beklerim geceyi hasretle
sensiz çaresiz
esir alır gözyaşlarım beni

hapsindeyim gözlerinin
zemheri ayazında titrese de yüreğim
bitmeyecek sana olan sevgim
yazdım adını buğulu camlara
senden anı mektupları
okuyorum bir daha
soğuk terler döküyorum her satırında

is kokulu hava yakıyor genzimi
unutmak mümkün mü
sitem dolu sözlerini
düğümleniyor boğazımda kelimeler
hani diyordukya aramızda kalsın
ebedi sevgimiz mezara kadar
gömsek de kuma atsak da suya
dilim sır tutmuyor artık
sessiz çığlıklarım seni çağırıyor ...




Refik
01 . 10 . 2017
İstanbul