Bu an
şu insan hafızası,ne garip,ne tuhaf bir şey
yıllar öncesinin çocuk yüzü kalıyor da aklın da annesinin kolları arasın da,tüm masumluğuyla.. siliyor tamamen unutmak istediğin de,hatırlamıyor çok değil,bir kaç yıl öncesini ama... mesela ben,gözlerin ne renkti unuttum bahara çalan yeşil miydi? yoksa,kahve’miydi? kırk yılın hatrına yoksa hiç biri mi? yalancı bahar tadın da,o kadar onca resmine baktım,tekrar tekrar göremedim gözlerini gözlerin yok hiçbirin de hadi nolursun,hemen şimdi kalk yerinden geç aynanın karşısına, bir kere de benim için bak gözlerinin içine şimdi söyle, gözlerin ne renk? bir tek iz bile kalmamış mı çocuk masumluğundan yok mu? hiç mi yok? İşte benim yıkıldığım da bu an ......... Emine rezzan.sipahi |