BİZ BÖYLE İNSANLARDIKBiz ne ara kirlendik soruyorum sizlere? Komşu hüzünlü ise; radyoyu açamazdık. Hacı hoca derlerdi, aldırmazdık sözlere, Utanırdık yollarda, etrafa bakamazdık. Büyükleri görünce, durup selam verirdik, Bizi arsız görseler, korkumuzdan erirdik, Ekmeğimiz düşünce, yerden öper alırdık. Kibriti israf diye boş yere yakamazdık. Okulda öğretmene, edepli saygılıydık, Ödevimiz eksikse, birazda kaygılıydık, Davanın neferiydik, şerre ön yargılıydık. Yolumuz dikenliydi, batsada sapamazdık. Dizimizde kitaptan başka şey bulunmazdı, Telefonlar yansımaz gözü ruhu yormazdı. Büyükler gece bizi sokaklara salmazdı, Defter kalem kıymetli yerlere atamazdık. Kötüler her yerde va,r belli sınır çizgisi, Bu yola baş koyarsan, olur Allah vergisi. Toplumun gür olmalı; kötülüğe yergisi. Olur, olmaz yerlerde bunlara çatamazdık. Bizde çocuk genç olduk taşıdık ümitleri Cesaret yüklenerek kovalardık itleri, Çaylar havuzumuzdu, oluşturduk bentleri. Kimsenin bahçesine izinsiz varamazdık Düştüğümüz noktada kim el verir bizlere Körük gibi nefesle har verelim közlere Tarihteki namımız ibret olsa özlere Tarihten ders alsaydık, bu halde olamazdık Doyumsuz bir nesille bakın baş başa kaldık Koşu atı belleyip yarış pistine saldık Ruhunu doyurmadan maddi telaşa daldık Gül olsak emin olun bu denli solamazdık. Mehmet Demirel 17.09.2017 |
Evet aynen öyleydik.Doyumsuz değildik.Her şeye sevinir memnun olurduk.Kızlar bez bebekleriyle oynar.Erkek çocukları bilye çelik çomak oynardı.
Ama ne kadar mutluyduk.Şiirini beğeniyle okudum.Kaleminiz daim olsun efendim