Sen bizi çevreleyen...
Koskoca uzaya nispeten,
Küçücük olan...
Dünyamızın içindeki?
Bir zerre olan benim!
Kocaman dünyamsın.
Herkesin dünyası gördüğü yaşadığı iken...
Benim ki...
Yalnız sensin.

Ve dünya herkesin iken...
Sen yalnız benimsin.
Bırak nehirler denizlere aksın...
Yollar bir diğerine kavuşsun!
İsteyen dağları ...
İsteyen okyanusları alsın!
Ben istemem
!Çağıldayan güzel ırmakları...
Gönlünün bir tek akışı kafidir...
Irmak misali.

Gülüşüne vurgun yüreğimin dermanına...
O kısa dahi olsa...
Yıl gibi gelen hasretlere!
Sıcak kavuşma hayaliyle katlanıldı!
Unutma bu Can seni tanıdıktan sonra...
Can olduğunu anladı.

Uzun gecelerin...
Bitmez karanlığını yırtan şafaklar!
Aslında senın gülüşlerindi...
Bu yüzden yokluğunda her yer karaydı...
Geceydi.

Ve seni tanıyınca...
Şafak söktü..
Şimdi heryer...
Aydınlık varlığınla.

Ve akşam olana kadar..
Günüm gönlüm aydınlıktır seninle!
Senin gülüşünü...
Şafağın sökmesine benzettim ya?
Gülüşünün bittiği...
Benim göremediğim yer ise akşamımdır.

En koyu karanlıkların, habercisi olan...
Sen hep gü,l çünkü gülüşündür
Benim için, aydınlığın habercisi.


Can Yaşar ÜREGÜL