İstanbul içine kapanık bugün
kümelenmiş kara bulutlar ağlayacak sanki
esiyor lodos dalgalar dövüyor kayaları
hüzünlü bir şarkı mırıldanır gibi
balıkçı barınakları da bomboş
terketmiş sevgililer her yer sessiz
iki yakada hayat durmuş
gemiler rötar yapmış martılar çığlık çığlığa
bir sis yumağı içinde kız kulesi kaybolmuş
arıyorum sahilde ayak izlerini
gözlerimde yaşlar perde olmuş kaybolmuş sulietin
canlanır anılar gözlerimin önüne gelir
seviyorum diye başlayan sözlerine hasretim
elimde kaldı solgun bir resmin
konuşuyorum bir meczup gibi kendimle
kim bilir şimdi hangi yaban eldesin
hangi hoyrat eller sarıyor seni
unutmak istesende sen de unutamayacaksın beni
aklına her geldiğimde hıçkırıklarında boğulacaksın
neler yitirdiğini o zaman anlayacaksın
bir akşam üstü döneceksin gözlerinde yaşlarla
dudakların titreyecek affet beni diyeceksin
yine beni en zayıf yerimden vuracaksın
hadi gel artık açtım kollarımı hiç kapamadım ki
al yüreğimde ki yerini unut geçmişi
ölümsüz bir aşkla sevdim seni ...





Refik
05 . 09 . 2017
İstanbul