EMANET
Mayıs oldum
Emanet gözlerde Sokağın havasını almadan Bir Pazar akşamında Güneş dinlenmede Delikanlılar haykırışta Kızların en cilveli halinden Ve ben Ulu orta çığlıklarımı Koyu verdim İzmir’de sağanak varken eşit zamanlarda Bornova’da tekin değildi alaylı gülüşlerinde idama mahkumken celladın avuçlarında gün uzun geceler tetikteyken sigaranın dumanına eşlik etti kalleşlik türküleri kabadayılık adatmışken söyleyemedim uzun ince bir yoldayız mırıltılarımın eşliğinde utanmadan ve edepsizce ihanetin maskesi çıkardım gençliğin haritasını çizerken, soytarılar için yeniden yoğruldum emanet olmayan ekmeğimde. BERNA ÇANKAYA |