sen benim geciken baharım
akşamın kızıllığında kısalan gölgem
zemheri ayazında içimi ısıtan kış güneşim
hasır altında saklı düşlerim
yanımdayken bile sevdasına hasret kaldığım
günün her saatinde özlediğimsin
söyle hangi yalanların seni bitirebilir
seni benden alıp götürebilir
gözlerimin kör yüreğimin yok olması lazım
ne yokluğuna alışırım ne de yalnızlığıma
yokluğunda suya yazmak adını
ne kadar da zor seni
anla beni ne olur
senden çok şey istemiyorum
sevgimin karşılığını ver diyorum
sensizlik ölüm kadar soğuk ve acı
yokluğuna alışırım sanmıştım yanılmışım
sen kadehimde içtiğim son yudumsun
dudak payı kadar kalmasa da yerin
duruyor karşımda hayalin sussa da dilin
bazen kendini boşlukta hissedersin
ağlamak istersin gözlerinden yaş gelmez ya
kurumuştur gözlerinin menbaı kalmaz akacak yaş
sanki gideceği yeri bilir
o ruh halinle beceremezsin gülmeyi de bir türlü
ölüm senden gelse de teğet geçer gülersin
tüm zorluklara rağmen yine de onu seversin
ben senin ellerini tutmaktan değil
bir gün tek başıma bırakmandan korkarım
sıradan değildir benim ağlamalarım
alışkın değilim zamansız gözyaşı dökmeye
şimdi sensizliğin uçurumlarındayım
anafora tutulmuş gibi girdaplarındayım yalnıızlığımın
eğer gözlerin dalarsa çok uzaklara
beni getir aklına bilki ağlıyorum
kulakların çınlarsa ansızın ben seni anıyorum
unutma sevmek sadece dokunmak değildir
sevdiğin yanında olmasa da
onu yüreğinde hissetmektir ...




Refik
15.07.2017
İstanbul