O çocuklar...
Gül yüzlü, şen çocuklar
Sevmeyi hatırlatıyor insana
Birer birer yok oluyor dik yokuşlar

Bitmez tükenmez egolar uğruna
Küçücükken hayattan kayıp gittiler
Oysa onlar günahsız birer melekti
Insanca bir dünyayı hakettiler

O çocuklar...
Mavi gözlü, masumdular
Sonsuz şükür sebebiydi Yaradana
Hala gözümün önünde o yok oluşlar

Ey; büyük insan, soruyorum sana
Ne bu kin, öfke, ne bu kor alevler?
Tek suçumuz insanca sevmek miydi?
Bunun için mi soldu teker teker güller?

O çocuklar...
Neşe kaynağıydı onlar
Ağlıyorum hep içim yana yana
Ağlatıyor öyle heybetli yıkılışlar

Ey çocuk, ne oldu sana, uyansana
Uyan, gülmesin o uğursuz yüzler
Uyan, göster şu dünyaya sevgiyi
Uyan, gelsin artık güneşli günler

O çocuklar...
Rahat rahat uyusunlar
Uğramasınlar bir zalimin hışmına
Onlar varsa biter fani telaşlar