Can telinin sazına, mızrabı vuruyorum
Bu karanlığa pusu, her gece kuruyorum
Taş kesilmiş yüreğe, son defa soruyorum
Yokluğun koymadı mı, beni bensiz hallere

Kaşın aklıma gelse, gözünde soluyorum
Gözün aklıma gelse, kalbimi yoluyorum
Kirpiğinin teline, asılıp ölüyorum
O yokluğun düşürdü, beni dünsüz züllere

Hayallerimi kursam, dört duvar arasında
Hissederim acını, kalbimin yarasında
Issız boş odamda, yalnızlık sarasında
Tutulup dönüyorum, soluk cansız güllere

Otağımı terk etsem, sarayda oturamam
Bir yığın hatırayı, alıp ta götüremem
Bu sevdanın sonunu, acıyla bitiremem
Yokluğun götürüyor, beni hansız yollara

Tarak olsa ellerim, saçların çok uzakta
Nasıl düşürdün beni, kurduğun son tuzakta
En son giderken beni, bindirdiğin kızakta
Uçurumdan atıyor, beni sensiz sellere

Özün aklıma gelse, kader yere çakıyor
Közün aklıma gelse, gözden yaşlar akıyor
Sözün aklıma gelse, içimi nar yakıyor
İşte böyle düştüm ben, kem ve kansız dillere

Muzaffer TEKBIYIK