Yine de, beni sevseydin ! eğer bu şaka
Gizlice çimlenseydi ve kök salsaydı ;
Eğer, şahsımı aldatan, Mari (Marie) , ağzıyla
Ve kalbiyle sevgilim diye çağırmış olsaydı!
**
Eğer seni aldatsaydım, ve alaycı gülümsememi
O derece etkili ve çok hoş göstermeyi bilseydim.
Saf kalbin aldanmasına imkan verebilseydi
Kalbimde hiç olmayan bir aşkın benzerlerine.
**
İkisinin de vay haline! Er geç bu göz boyama
Meyvelerini verecek kederden, ve acıdan yana;
Hiç bir şey yapmayan sen, zavallı yaratık, ve sen,
Benim gibi, üzüntünün yarısını alacaksın payına düşen.
**
Onu düşündüğümde, gerçeği söylersem; yine de...
Ey kadınlar! Bizden olanı biraz düşünün!
Yeter ki , yalandan gülen bu ses
Dizlerine ulaşan aşkın selleri olsun.
**
Çiçekli bir dalda bir çocuk beşiği gibi,
Mutluluğumu adımlarına bağlamışsam ,
Felaket, yine felaket ! Zira bu kez, Mari (Marie),
Heyhat ! Sevmeyen sen olacaksın beni !
**
O halde bu senin kanunun muydu, sefil tabiat.
Hayal ettiğim hedeften hep geride kalmak,
Ve her yaratığın kalbine ancak
Ümitsiz bir arzu, ve sessiz bir yankı koymak !
**
Ey uğursuzluk! Senin isteğin miydi bu,
Bir dileğin ancak hep bir kısmını yerine getirmek ,
Ve bu hayat için bir tek gelecek mi var,
Bizi sevenden nefret etmek, ya da bizden nefret edeni sevmek.

Félix Arvers (1806-1850 )
Çev. Sunar Yazıcıoğlu