Ateş düştü gönlüme
Yaşamadan baharı, hazana yaklaşırken
Ateş düştü gönlüme, ömrümün hazanında Göçmen kuşlar toplanmış ötüşürken havada Ateş düştü gönlüme, ömrümün hazanında. Son demini yaşarken ömrümün hazanında Yaralandım kalbimden, vurdu’ da kara sevda Kara toprak beklerken, ömrümün son anında Ateş düştü gönlüme, ömrümün hazanında. Yaşamadan baharı, hazana yaklaşırken Yaralandım kalbimden aşk nedir hiç bilmeden Bu nasıl aşk, Allah’ ım, yaşlanmış düşünürken Ateş düştü gönlüme, ömrümün hazanında. Dolaşırken kararmış, bulutlar üzerimde Sevdalanmak olmaz’ ki, hayatın son deminde Yaşanacak ne mevsim ne bir gün yokken bende Ateş düştü gönlüme, ömrümün hazanında. Kul Yüksel’ in üstünde, bulutlar dolaşırken Ateş düşmüş gönlüne demişler, son zamanda Doğru derler, virana gönlümde hüzün varken Ateş düştü gönlüme, ömrümün hazanında. 27 May. 17 Ahmet Yüksel Şanlı er |
Güzel şiirinizi taktirlerimle haz alarak okudum ve kutlarım...
Çok beğendim...
......................................... Selamlar..