Bugün telefon çaldı, arayan çocukluk arkadaşım Hasibe’ydi.
Ve ben Hasibe’yi görmeyeli 25 yıl oldu.

Hayaller, masallar inanılmaz maceralar.
Yaşananların ardından hülyalar şehri İstanbul..
Modern binaların dev cüsseli siluetlerin,
Karşısında ömrü binlerce yıl sayılan,
Hatıraları barındıran,
Birbirinden bunca ayrı insanları
Koyun koyuna sallayan İstanbul.
Benim de bir masal kadar rüyama beşik oldu...

Ne tuhaf hayatımın en büyük macerası,
Bir film gibi İstanbul’da başlayacağını nerden bilebilirdim?
Bu kararı vermekle bilmem iyi mi ettim.
Adımımı attım artık dönüşü yok.
Bu bana cesaret verdi.
Ne olursa olsun herşeyi göze aldım..

Mesafelerin fersahlarla ölçüldüğü
Zamanların sayıldığı, yolların ne ehemiyeti var?
İstanbul’da yirmi, yirmi beş yılın hesabımı olur ki?
Çocukluğumdan beri binbir masallara gidiyorum.
Bunca müşgilatla çizdiğim ihtişamlı saraylara gidiyorum.
Adımımı attım.
Artık geri dönmek kabil değil.
Acaba bu yol beni nerelere götürecek?
Hayatımda hiçbir zaman bu kadar merak etmemiştim..


Not: Galata Kulesi’ni ziyaretinde bir görüntü