Ademden Aleme
Geceye daldırdım yüreğimi, kağıt ak olmaktan utandı
Yıldızları kaldırdım gökten kamer bakmaktan utandı. Güneşe gözlerimi perdeledim, güneş yanmaktan utandı Bir alem uyuyordu, yazdıkça alem uyandı Bir adem koşuyordu, alemler ademle uyandı Saplandı gaflete alem, adem ahmed’le uyandı... |