Neydi o, zamanlar.
Neydi!
Bir zamanlar, ruhumu okşayan
Baktıkça!
Gözlerimin, pasını silen
Yeşile başını yaslamış, mışıl, mışıl uyuyan mavi koylar.
Ve!
Gölgesi denize düşmüş, yakamozlarla oynayan salkım saçak ağaçlar.
Kuşlar, balıklar.
Neydi o yaşanmış zamanlar.

Anılarda’ mı, kalacaktı!
Hayalini mi kuracaktım şimdi, bir zamanlar ayrılamadığım o yerlerin
Dört duvar arasında, ellerim kollarım bağlı yaşarken.
Çaresizlik, içinde.
Umudunu kaybetmiş, kara sevdalılar gibi.
Hüzün dolu yüreğimle!

Neydi, neydi o akşamlar!
Neydi.
Oturup güneşin batışını izlediğim ayaklarımın sularla oynadığı akşamlar
Neydi!
Dalgaların sesine sevda şarkılarını söylediğim
Hayatımı, sırlarımı anlattığım
Turkuaz renkli koylara yaslanan denize baktıkça büyülendiğim
O, deniz
O koylar, şimdi nerede.

Olmadı bu kader.
Olmadı!
Senin yüzünden görüyorsun elim kolum ayağım bağlandı.
Ayağıma taktığın prangalar yüzünden
Yaşamaya, gücüm kalmadı.
Beni sen şu dört duvar arasında, anılarla yaşamaya mahkûm ettin
Olmadı kader, bu hiç olmadı.

29 Mar. 17
Ahmet Yüksel Şanlı er