Bizim bir çocukluğumuz kaldı hayatın bir yerinde
Ordan oraya taşına taşına kaybolan hatıra defterlerimize rağmen
Kaybolmayan hafıza defterlerimizde kalan o çocukluğumuz işte
Renk renk küçük büyük bilyelerimiz vardı ceplerimizi dolduran
Birbirine çarpınca çıkardığı sesler hâlâ kulaklarımda
Birde yağmurlarda kapı yerine girdiğimiz pencerelerimiz vardı
Hani sık sık buğulanan kenarları macunlu olan pencereler
Doymayacağınızı bilerek bir simidi beş altı parçaya böldünüz mü hiç?
O günlerde bölüşmelerimiz vardı bizim kardeşçe ve kıskanmadan
Ve bir kızı sırf arkadaşımız seviyor diye vazgeçişlerimiz oldu boyun bükmeden
Düşe kalka büyüyen ve büyüdükçe hayalleri küçülen o çocuklardık
Birde kimimizin tartısı vardı
Kimimizin simit tablası
Bazılarımızında boya sandıkları
Benim tartım olmuştu mesela
Bugünlerde hayatın yükünü tartamaz taşıyamaz o tartı biliyorum
Ama o günlerde küçük hayallerimi ceplerime doldurduğum bozuk paralarla taşıyordu o tartı
Birde bahar geldi mi bütün badem ağaçları bizi beklerdi
Sonra gökyüzünü sahiplenirdik birde
Kuşlar gibi süzülen makaralara doladığımız uçurtmalarımız olurdu
Büyüdüğümüz sokaklar başkaydı o zamanlar
Ve o günlerin çocukları o sokaklarda hiç aç kalmazdı
Biryerlerde bir düğüne rastlar ve orda pide ayranla karnımızı doyururduk
Olmadı illa bir teyze elimize birşeyler tutuştururdu
Biz bir çocukluk yaşadık ve bugünlere geldik
Bugünlerin çocukları da büyümeli
Ve hafıza defterlerinde hatırlayacağı güzel anıları olmalı
Güray Gökkaya