Sevilmek umuduyla sevmek insanidir. Fakat sevmek için sevmek, meleklere mahsustur. ALPHONSE DE LAMARTİN
Paylaş
KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
Leylek, Auguste Angellier, Çev. Sunar Yazıcıoığlu
sunar yazıcıoğlu
5,0 / 4 kişi ·4 beğenme · 3 yorum · 2028 okunma
 Leylek, Auguste Angellier, Çev. Sunar Yazıcıoığlu
Beyaz leylek mavi gökte güçlü kanadıyla
Havaya sert vuruşlar indirirerekten, Pembe ayakları aşağı sarkmış, boynu ileride, Uçuyor altın sarısı, gök mavisi, sıcak, iklimlere. Hayaline kavuşmuş olduğu için, Yıldırımlardan sarhoş havada kanat çırpıyor, Sonu gelmeyen ovanın çiçeklerin, ormanların, Vadilerin, denizin uzun akışının farkına bile varmıyor ; Tarlalar ve tepeler, ufuktan görünüyorlar, En ufak bir kaçışta âniden kayboluyorlar ; Büyük şehirlerse bir uçurumun dibinde sanki, Yalnız o an var, bir hamlede geride kalıyorlar; Bir günde, bir ülkenin sınırlarını aşar; Yarıp geçtiği ya da arkasında kalan rüzgarda, Güçlü arzusu, yorulmayacak şekilde, onu her zaman Kendinden geçmiş olarak güneşli göklere atar. Ama birden olağan üstü bakışı, Bir kayanın yarığında, bir eğrelti otu yanında, Bir engerek yılanının usulca sürünerek kaydığını görür ; Kararlı uçuşu bir anda alçalıverir. Düşüşü durur ve tekrar havalanır, Ürperten bir görüntüyle yılanı kaldırır, Şafak rengindeki gagasının içinde, sakat bırakır, O sırada yılan siyah kıvrımında düğümlenir ve kıvranır. İşte o zaman hep parlak güneşi, Kutsal suların yakınlarındaki uzun konaklama yerlerini, Ya da ışıklı akşamlarda parlak dalgaların sel gibi aktığı, Kubbeleri yaldızlı minarelerin üstünü düşünür, Rüzğarsız yükseklikte gidişini sürdürür, sevinçlidir, Böylece sonu gelmeyen topraklar yine uzakta kalır, Muhteşem uçuşunda, teleklerinin siyah kıvrımı Gökyüzünde parlak beyazlığını göze çarptırır. Auguste Angellier Çev. Sunar Yazıcıoğlu Şiirin aslı: La cigogne, Quand la blanche cigogne, à travers le ciel bleu, Frappant à larges coups d’air de sa puissante aile, Le col tendu, ses pieds roses pendant sous elle, Vole vers les climats d’or, d’azur et de feu, Emportée à son rêve, et buvant dans l’éther L’ivresse des éclairs, elle perçoit à peine Le long déroulement de l’incessante plaine, Des fleuves, des forêts, des vallons, de la mer ; Les champs et les coteaux, sortant de l’horizon, Disparaissent soudain dans une fuite infime ; Et les grandes cités, comme au fond d’un abîme, N’existent qu’un instant et s’éloignent d’un bond ; Un jour lui fait franchir les bornes d’un pays ; Dans les vents quelle fend ou bien qu’elle devance, Infatigablement son fort désir la lance Vers les cieux aux soleils toujours épanouis. Mais soudain son regard prodigieux a vu, Dans la fente d’un roc, sous un pied de fougère, Ramper le glissement furtif d’une vipère ; Son inflexible vol d’un coup s’est abattu. Quand sa chute s’arrête et remonte en essor, Elle emporte, dans l’air frissonnant, le reptile, Et, dans son bec couleur d’aurore, le mutile, Tandis qu’en noirs replis il se noue et se tord. Alors, songeant toujours aux éclatants soleils, Aux longues stations au bord des eaux sacrées, Ou sur les minarets aux coupoles dorées Où le soir lumineux ruisselle en flots vermeils, Joyeuse, elle reprend, à la calme hauteur D’où les terres sans fin redeviennent lointaines, Son vol splendide, dont l’ourlet noir de ses pennes Isole dans l’azur l’éclatante blancheur. Auguste Angellier |
Şiiri Değerlendirin
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Leylek, Auguste Angellier, Çev. Sunar Yazıcıoığlu şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
Leylek, Auguste Angellier, Çev. Sunar Yazıcıoığlu şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.
Üyelik Girişi Yap Üye Ol
Üyelik Girişi Yap Üye Ol
Yorumlar
İsmailoğlu Mustafa YILMAZ
13 Ekim 2017 Cuma 16:19:52
Cevap Yaz
Mükemmel bir gözlemin okurken insanda müthiş etki yaratan mısralarıydı hocam. Emeğinizi kutlar, saygılar sunarım. Kim bilir gün gelir, bir Fransız mütercim de değerli Türk şairlerinin şiirlerini çeviri yapar da okunur güzel eserler.
Saygılar..
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
Saygılar..
sunar yazıcıoğluYalancı dünyaya konup göçenler
Yalancı dünyaya konup göçenler,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Üzerinde türlü otlar bitenler,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Kiminin başında biter ağaçlar,
Kiminin başında sararır otlar.
Kimi masum, kimi güzel yiğitler,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Toprağa gark olmuş nazik tenleri,
Söylemeden kalmış tatlı dilleri.
Gelin duadan unutman bunları,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Kimisi dördünde, kimi beşinde,
Kimisinin tacı yoktur başında.
Kimi altı, kimi yedi yaşında,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Kimisi bezirgan, kimisi hoca,
Ecel şerbetini içmek de güç a,
Kimi ak sakallı, kimi pir koca,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Yunus der ki: Gör takdirin işleri,
Dökülmüştür kirpikleri, kaşları.
Başları ucunda hece taşları,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Yunus Emre
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Ceux qui se posent et émigrent de ce monde éphémère
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Ceux sur lesquels poussent des herbes de toutes sortes
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Sur certains, poussent les arbres,
Sur la tête de certains jaunissent les herbes.
Certains sont innocents, certains beaux, vaillants,
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Leurs corps gracieux mêlés à la terre,
Leurs douces langues céssées de parler,
Venez, ne les oubliez pas dans vos prières,
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Certains ont quatre ans, certains en ont cinq,
Certains n’ont pas de couronne sur leurs têtes,
Certains ont six ans, certains en ont sept,
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Certains sont commerçants, certains sont hodjas,
Il est difficile de boire le sorbet de la mort .
Certains sont vieillards aux barbes blanches.
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Younous dit: Vois les affaires de la Providence,
Ils sont tombés, leurs sourcils et leurs cils,
Sur leurs têtes s’érigent les pières tombales,
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Yunus Emre
Trad. Sunar Yazıcıoğlu
Tu ne peux être derviche
Mon âme derviche me dit
Tu ne peux être derviche
Écoute ce que je dis
Tu ne peux être derviche
Son cœur doit être meurtri
Son oeil souvent très triste
Être plus lent que brebis
Tu ne peux être derviche
Sans langue à celui qui jure
Sans main à celui qui bat
Le derviche doit être humble
Tu ne peux être derviche
Derviche Younous viens là
Plonge dans tes océans
Car si tu ne plonges pas
Tu ne peux être derviche
Yunus Emre
Trad. Sunar Yazicioglu, Luc Rose
Sen derviş olamazsın
Dervişlik der ki bana
Sen derviş olamazsın
Gel ne diyeyim sana
Sen derviş olamazsın.
Derviş bağrı baş gerek
Gözü dolu yaş gerek
Koyundan yavaş gerek
Sen derviş olamazsın.
Dövene elsiz gerek
Sövene dilsiz gerek
Derviş gönülsüz gerek
Sen derviş olamazsın.
Derviş Yunus gel imdi
Ummanlara dal imdi
Ummana dalmayınca
Sen derviş olamazsın.
Yunus Emre
Otuz Beş Yaş
Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünüyorsunuz;
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim:
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim
Yalandır kaygısız olduğum yalan.
Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız
Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? Ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar.
N'eylesin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak
Kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak.
Taht misali o musalla taşında.
Cahit Sıtkı Tarancı (1910-1956)
Trente cinq ans
L’âge trente cinq! C’est la moitié de la route.
Comme Dante nous sommes au milieu de la vie.
Substance que nous avions à l’époque d’adolescent,
Supplier, implorer est en vain aujourd’hui,
Va sans regarder les larmes de tes yeux.
A-t-il neigé à mes tempes, qu’y a-t-il?
Est-ce à moi, mon Dieu, ce visage ridé?
Et les cercles violets sous les yeux?
Pourquoi vous me paraissez ennemi comme ça?
Les miroirs que j’ai connus amis tant d’années?
Avec le temps comme change l’homme!
Quand je regarde mes images, ce n’est pas moi.
Où sont ces jours-là, cette envie, cet enthousiasme?
Je ne suis pas cet homme au visage riant;
C’est faux que je suis sans souci, c’est faux.
Notre premier amour, c’est des choses vagues;
Son souvenir même nous est étrange.
Les chemins se sont séparés avec les amis
Qui avaient commencé ensemble la vie,
Notre solitude augmente à chaque jour.
Le ciel a eu une autre couleur!
J’ai remarqué tard que la pierre est dure.
Que l’eau noie, que le feu brûle!
L’homme comprend quand il vient à cet âge
Que chaque jour qui nait est une douleur
Coing jaune, grenade rouge, c’est l’automne
Que je me suis approprié d’un an à l’autre.
Pourquoi les oiseaux tournent dans le ciel?
D’où est sorti ce cortège ? Qui est mort?
C’est le quantième jardin que j’ai vu en ruine ?
On ne peut pas,la mort arrive à tout le monde.
Comme si tu as dormi, tu ne t’es pas réveillé.
Qui sait où? Comment? A quel âge?
Tu auras un règne pendant une prière,
Semblable au trône, étalé sur la pierre.
Cahit Sıtkı Tarancı
Trad. Sunar Yazicioglu
Düzenleme:2.11.2018 13:55:08
Yalancı dünyaya konup göçenler,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Üzerinde türlü otlar bitenler,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Kiminin başında biter ağaçlar,
Kiminin başında sararır otlar.
Kimi masum, kimi güzel yiğitler,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Toprağa gark olmuş nazik tenleri,
Söylemeden kalmış tatlı dilleri.
Gelin duadan unutman bunları,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Kimisi dördünde, kimi beşinde,
Kimisinin tacı yoktur başında.
Kimi altı, kimi yedi yaşında,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Kimisi bezirgan, kimisi hoca,
Ecel şerbetini içmek de güç a,
Kimi ak sakallı, kimi pir koca,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Yunus der ki: Gör takdirin işleri,
Dökülmüştür kirpikleri, kaşları.
Başları ucunda hece taşları,
Ne söylerler, ne bir haber verirler.
Yunus Emre
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Ceux qui se posent et émigrent de ce monde éphémère
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Ceux sur lesquels poussent des herbes de toutes sortes
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Sur certains, poussent les arbres,
Sur la tête de certains jaunissent les herbes.
Certains sont innocents, certains beaux, vaillants,
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Leurs corps gracieux mêlés à la terre,
Leurs douces langues céssées de parler,
Venez, ne les oubliez pas dans vos prières,
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Certains ont quatre ans, certains en ont cinq,
Certains n’ont pas de couronne sur leurs têtes,
Certains ont six ans, certains en ont sept,
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Certains sont commerçants, certains sont hodjas,
Il est difficile de boire le sorbet de la mort .
Certains sont vieillards aux barbes blanches.
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Younous dit: Vois les affaires de la Providence,
Ils sont tombés, leurs sourcils et leurs cils,
Sur leurs têtes s’érigent les pières tombales,
Ne parlent, ni ne donnent de nouvelle.
Yunus Emre
Trad. Sunar Yazıcıoğlu
Tu ne peux être derviche
Mon âme derviche me dit
Tu ne peux être derviche
Écoute ce que je dis
Tu ne peux être derviche
Son cœur doit être meurtri
Son oeil souvent très triste
Être plus lent que brebis
Tu ne peux être derviche
Sans langue à celui qui jure
Sans main à celui qui bat
Le derviche doit être humble
Tu ne peux être derviche
Derviche Younous viens là
Plonge dans tes océans
Car si tu ne plonges pas
Tu ne peux être derviche
Yunus Emre
Trad. Sunar Yazicioglu, Luc Rose
Sen derviş olamazsın
Dervişlik der ki bana
Sen derviş olamazsın
Gel ne diyeyim sana
Sen derviş olamazsın.
Derviş bağrı baş gerek
Gözü dolu yaş gerek
Koyundan yavaş gerek
Sen derviş olamazsın.
Dövene elsiz gerek
Sövene dilsiz gerek
Derviş gönülsüz gerek
Sen derviş olamazsın.
Derviş Yunus gel imdi
Ummanlara dal imdi
Ummana dalmayınca
Sen derviş olamazsın.
Yunus Emre
Otuz Beş Yaş
Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünüyorsunuz;
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim:
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim
Yalandır kaygısız olduğum yalan.
Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız
Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? Ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar.
N'eylesin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak
Kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak.
Taht misali o musalla taşında.
Cahit Sıtkı Tarancı (1910-1956)
Trente cinq ans
L’âge trente cinq! C’est la moitié de la route.
Comme Dante nous sommes au milieu de la vie.
Substance que nous avions à l’époque d’adolescent,
Supplier, implorer est en vain aujourd’hui,
Va sans regarder les larmes de tes yeux.
A-t-il neigé à mes tempes, qu’y a-t-il?
Est-ce à moi, mon Dieu, ce visage ridé?
Et les cercles violets sous les yeux?
Pourquoi vous me paraissez ennemi comme ça?
Les miroirs que j’ai connus amis tant d’années?
Avec le temps comme change l’homme!
Quand je regarde mes images, ce n’est pas moi.
Où sont ces jours-là, cette envie, cet enthousiasme?
Je ne suis pas cet homme au visage riant;
C’est faux que je suis sans souci, c’est faux.
Notre premier amour, c’est des choses vagues;
Son souvenir même nous est étrange.
Les chemins se sont séparés avec les amis
Qui avaient commencé ensemble la vie,
Notre solitude augmente à chaque jour.
Le ciel a eu une autre couleur!
J’ai remarqué tard que la pierre est dure.
Que l’eau noie, que le feu brûle!
L’homme comprend quand il vient à cet âge
Que chaque jour qui nait est une douleur
Coing jaune, grenade rouge, c’est l’automne
Que je me suis approprié d’un an à l’autre.
Pourquoi les oiseaux tournent dans le ciel?
D’où est sorti ce cortège ? Qui est mort?
C’est le quantième jardin que j’ai vu en ruine ?
On ne peut pas,la mort arrive à tout le monde.
Comme si tu as dormi, tu ne t’es pas réveillé.
Qui sait où? Comment? A quel âge?
Tu auras un règne pendant une prière,
Semblable au trône, étalé sur la pierre.
Cahit Sıtkı Tarancı
Trad. Sunar Yazicioglu
Düzenleme:2.11.2018 13:55:08
Şiir Künye
Kayıt Tarihi
: 10.3.2017 14:12:23
Puan
: 20.0 / 4 kişi
Okunma Sayısı
: 2028
Yorum
: 3 yorum
Beğeni
: 4 kişi
Şiiri Beğenenler
Popüler Şiirleri
MENÜLER
YENİ ŞİİRLER
EDEBİYAT DEFTERİ
Sitemizde daha iyi hizmet verebilmek için sitemizde çerez kullanılmaktadır.
Güzelliklerin tümüyle Beğendim...
Kutlarım...
................................................... Saygı ve Selamlar.