Afyonkarahisar’da bulunan tarihi karahisar kalesini gezmeye gittim.
Söylentiye göre 226 metre yükseklikte, 625 merdivenle çıkılıyor.
Çıkmakla bitmiyor..
Efsanevi izleri hala duruyor..
Giderken taksici amcaya sordum kaleye çıkmak zor mu diye.
25 yıl önce kaleye çıkmaya çalıştım yarı yolda döndüm dedi.. Amca..
Su satan çocuğa sordum abla çok zorlanırsın dedi..
Bende Azmin önüne geçilmez diyerek yoluma devam ettim.
Selçuklular ve osmanlılar zamanından bu yana
Adına şarkılar, şiirler yazılan kaleye ulaştım.
Şehrin gürültüsünden uzak, sessizliği var.
Hafif esen rüzgarla derinden gelen sesler şehrin konuşmaları...
Ve yüksekten bakınca kainatı yaradana şükürler olsun dedim..
Bu güzelliği başka kim inşaa edebilirki?..
Bu bir kuş bakışı gibi..
Kendimi kuş gibi hissettim.
Kuşların birbirleriyle konuşmalarını dinledim..
Uzaktan bakınca her şey o kadar küçük ki,
Yaşadığımız evler oyuncak gibi..
Ve insanlar bir yerlere yetişme telaşında..
Sanki dünya ebedi gibi bir koşuşturmaca var..
Arabalardaki korna sesleri yankı yapıyor..
Çok derinden şehrin sesi..
En ince ayrıntısına kadar incilerle işlenen,
Güzelliği seyrederken İstanbul Galata Kulesi geldi aklıma..
Orasıda ayrı bir güzeldi...
Vatanımın karış karış toprağı özlem,tarih kültür kokuyor...
Kalenin eteklerinde ki tarihi evler yorgun dökülüyor..
Biraz restore edilse daha gençleşicek..
Ve ayrılma zamanı.,
Kuş bakışı bakmaya doyamıyorum..
Doğanın bu muhteşem güzelliiğine seyretmek için,
Zor olsada tekrar gelirmiyim?
Nasip olursa tekrar izlemek isterim..
Tabi yükseklik korkusu olanı kale ürkütebilir..
Hani insanın ayağı kaymasın,
Ölümle burun burunasın.