Bakınca geri, anlaşılmaz ileriÇiçekler getirdim bak ellerimde Çiçekler ilk cemreden düşen gönlüme Adım adım sözlerim karşısında gözlerin Tebessüm edişin kuytu bir varlığın gölgesinde Debisi yok hislerimin Yorgan altında üşüyen sırtlar var Her dokunuşta sızlayan Çıplak bir yaz akşamını andıran ellerin Sevmenin en yalın hali Gidişlerin en acımasızı Yıllar geçiyor bak üstümüzden Zaman dedikçe işliyor çehrelerim Sessiz geceye sunulan Kendini kaybetmiş bir yolsuz varlık Kararmış alnında kamaşık onlarca harf Alsa ya! veren şu verdiği bedeni Sonu belli kelimelerde bu kadar engel neden? Kaybedenler vardır bazen Daha doğmadan Gün batımına yakın Sızlayarak çıkan oluklarından Belli değerler, Bu yüzden belki de küçükken, Aşık olmak için büyümek isterdim... Vahdeddin ARPAG |